درسی که از راننده تاکسی گرفتم!!

چهل سال پیش برای خودم قوانینی نوشتم و سعی کردم که به نوشته‌ های خود جامه عمل بپوشانم؛ هر انسانی می‌ تواند با این موارد به آرامش برسد: «خودشناسی، خودسازی، روشن ‌بینی، درک واقعیت ‌ها و پذیرفتن آن‌ ها، از هر کس به اندازه سواد یا شعورش انتظار داشتن، راضی به رضای خدا بودن، قانع بودن، خود خواهی را کنار گذاشتن، گذشت، آب درمانی، شبی ده دقیقه هم امور روزانه را مرور کردن و به اشتباهات خود پی بردن و دانه دانه آن ‌ها را کنار گذاشتن به اضافه سکوت» که سکوت واقعاً طلاست که البته در جای خود باید استفاده شود.

وقتی حرف از تاکسی و راننده تاکسی به میان می آید ، راننده تاکسی‌ ها را آدم‌ هایی عبوس و بد اخلاق می ‌شناسیم که بیشتر این بد اخلاقی ‌ها به ترافیک و شلوغی ‌های این شغل بر می‌ گردد اما به عینه مخالف این رفتارها را در یک راننده تاکسی دیدم ... داستان از این قرار است ...

یه روز کاری، هوای گرم، انتظار در صف سوار شدن در تاکسی در یکی از خیابان ها ...
سوار یکی از این تاکسی ها شدم ... آقای میانسالی بود، تا آمدم سلام کنم، او پیشدستی کرد ...
نفر بعدی سوار شد ... به او هم به زیبایی سلام کرد ... نفر بعدی ...  یک موج مثبت و انرژی خوبی در ماشینش حکم فرما بود ... با آقایانی که سوار می شدند خوش و بش می کرد ...
در طی مسیر یکی از آقایانی که در صندلی پشتی نشسته بود، به شانه ی راننده زد و گفت: آقا این اخلاق خوب به حقیقت سرمایه ی بزرگی برای شماست ... او هم از بابت تعریف تشکر کرد و گفت : شما لطف دارید ... من کسانی که خداوند آنها را واسطه ی رساندن روزی به من هستند را دوست دارم و برایشان احترام قائلم ... مسافرهای خیلی خوبی هم دارم ... خیلی دوستشان دارم ...
مسافر گفت: آقا چون خودت خوبی، پر انرژی و مثبتی، همه را خوب می بینی...

راننده گفت: از تعریف شما ممنونم ... من تنها به عنوان یکی از منسوبین به اهل بیت علیهم السلام انجام وظیفه می کنم ... " ای شیعیان، شما به ما منسوب هستید، پس مایه زینت ما باشید نه مایه آبروریزی ما. (مشکاة الأنوار، ص 67)"

کار و عمل من در برابر این اسلام زیبایی که روی موضوع اخلاق بسیار تأکید دارد، خیلی ناچیز است ... مگر پیامبر مهربانمان محمد مصطفی صلی الله و علیه وآله رکن اساسی برای تبلیغلشان چه بود؟ ... اخلاق ....
در قرآن مجید می خوانیم: «فَبِمَا رَحْمَةٍ مِّنَ اللّهِ لِنتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لاَنفَضُّواْ مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِی الأَمْرِ ... ;

پس به [بركتِ‏] رحمت الهى، با آنان نرمخو [و پُر مِهر] شدى، و اگر تندخو و سخت دل بودى قطعاً از پیرامون تو پراكنده مى‏ شدند. پس، از آنان درگذر و برایشان آمرزش بخواه، و در كار[ها] با آنان مشورت كن، ... (159، آل عمران)

خداوند حکیم، پیامبرش را به داشتن خلق عظیم سفارش و مدح فرموده است: «وَ إِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ؛ و تو دارای اخلاق بزرگ و برجسته ای هستی». (قلم: 4)
خودشان فرمودند که من برای اخلاق مبعوث شده ام ... إنَّما بُعِثتُ لاُتَمِّمَ مَكارِمَ الخلاقِ؛ براستى كه من براى به كمال رساندن مكارم اخلاق مبعوث شده ام. (كنزالعمال،ج13، ص151، ح36472)

و در بیانی نیز فرموده اند: اگر خوش خلقى موجود خارجى دیده ‏شدنى بود زیباترین مخلوقات می بود و اگر زشت‏ خوئى هم موجود خارجى دیده‏ شدنى بود در زشت ‏ترین قیافه ‏ها دیده میشد و خداوند بنده را در اثر داشتن حسن خلق به مقام و درجه روزه‏ دار شب زنده دار می رساند. (بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج‏68، ص 392،باب 9)

ایشان یکی از نشانه های تکمیل کننده دین را خوش اخلاقی می دانند: إِنَّ أَكْمَلَ الْمُوْمِنِینَ إِیمَاناً أَحْسَنُهُمْ خُلُقاً (بحارالأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج‏68، ص 389، باب 92)

در ادامه ی صحبت های راننده، نکته ی خیلی زیبا و ظریفی را مطرح کرد: من هر روز از اول صبح تا آخر شب برای نان حلال در سرما و گرما در حال کار هستم و خیلی فرصت و حالی برای عبادت های مستحبی ندارم .... سعی می کنم با همین اخلاق خوش وزنه ی نامه ی اعمالم را در جهت مثبت زیاد کنم ... چرا که باز پیامبر مهربانم محمد مصطفی صلی الله و علیه وآله فرموده اند: ما مِن شَی ءٍ اَثْقَلُ فِی المیزانِ مِنْ خُلْقٍ حَسَنٍ؛ هیچ چیز در ترازوی عدل الهی، سنگین تر از اخلاق نیکو نیست.
و مولانا هم به زیبایی در این باب می گوید: من ندیدم در جهان جست وجو  هیچ اهلیت به از خلق نکو

خیلی قشنگ حرف می زد ...  همه ی مسافران خیلی قشنگ و با سکوتی زیبا در حال گوش دادن به حرف های راننده بودند ...

ادامه داد: چهل سال پیش برای خودم قوانینی نوشتم و سعی کردم که به نوشته‌ های خود جامه عمل بپوشانم؛ هر انسانی می‌ تواند با این موارد به آرامش برسد: «خودشناسی، خودسازی، روشن ‌بینی، درک واقعیت ‌ها و پذیرفتن آن‌ ها، از هر کس به اندازه سواد یا شعورش انتظار داشتن، راضی به رضای خدا بودن، قانع بودن، خودخواهی را کنار گذاشتن، گذشت، آب درمانی، شبی ده دقیقه هم امور روزانه را مرور کردن و به اشتباهات خود پی بردن و دانه دانه آن ‌ها را کنار گذاشتن به اضافه سکوت که سکوت واقعاً طلاست که البته در جای خود باید استفاده شود.»

***
با خودم گفتم: چقدر حرف های یک راننده معمولی می تواند تأثیرگذار باشد؛ چرا که او خود عامل به باورهایش است و شاید از صد تا سخنرانی عالم بی عمل مثل من که فقط ادعا داریم و عملی هم در کارمان نیست، موثرتر: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ، کَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ : ای‌ کسانی‌ که‌ ایمان‌ آورده‌اید، چرا چیزی‌ می ‌گویید که‌ عمل‌ نمی ‌کنید؟ نزد خدا بسیار موجب‌ خشم‌ است‌ که‌ سخنی‌ بگویید که‌ عمل‌ نمی ‌کنید(2-3 صف) ....

چقدر بعضی از آدم ها اسلام و آیات قرآن را عملاً و به زیبایی اجرا می کنند بدون اینکه ذره ای ادعا داشته باشند: «فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَیِّنًا لَعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشی؛ با او به نرمی سخن گویید، شاید پند گیرد و بترسد». (طه: 44)

چه خوب است که خوش اخلاقی را تمرین کنیم

شاید بعضی ها بگویند: خوب ما ذاتاً اخلاقمون این طوریه، چیکار کنیم؟

به این عزیزان هم یک نوید می دهیم ...

خوش اخلاقی گاهی در طبیعت و سرشت کسی وجود دارد که نعمتی بزرگ است و شکرش واجب اما بسیاری نیز هستند که طبیعت تند و آشفته ای دارند این افراد برای به دست آوردن خوش اخلاقی باید زحمت بکشند.

اسحاق بن عمار  از امام ششم علیه السّلام نقل می کند كه می فرمود: اخلاق بخششى است از جانب خدا كه او را به كسى كه می خواهد می دهد بعضى از خوى ‏ها طبیعى و جزء سرشت و بعضى از آن مربوط به تصمیم و تمرین است.

عرض كردم كدام یك از این دو نوع با ارزش‏ تر است؟ فرمود آن كس كه با تصمیم و اراده خود اخلاقى را كسب می كند برتر است چون كسى كه خوى و اخلاقى در سرشت و طبیعت او است غیر آن روش را نمی تواند داشته باشد ولى آن كس كه با اراده خود روش نیكى را اتخاذ می نماید بر خلاف طبع خود مشكلات اطاعت را تحمل می كند و صبر می نماید پس او برتر است. (بحارالانوار، ترجمه ج 67 و 68، ج‏2، ص 381)